… Η Ορφανουδάκη παίρνει μια υπεύθυνη θέση στα σύγχρονα προβλήματα. Όλο της το έργο έχει για άξονα την Ειρήνη και την Αγάπη για τον Άνθρωπο. Αυτή η έκθεσή της που προκάλεσε ζωηρό το ενδιαφέρον των φιλότεχνων, συνδυάζει την τέχνη με το ενδιαφέρον για την ανθρώπινη πορεία….
«ΝΕΑ» 26 Απριλίου 1978
Ένα κυπαρίσσι χρέους και θυσίας. Αυτό είναι η Μαρία. Ένα κυπαρίσσι χρέους λαι θυσίας. Συμφωνώ με τα γραφόμενα του σεβασμιώτατου γέροντα, ο οποίος σε λίγες λέξεις συνόψισε την προσωπικότητα της καλλιτέχνιδας και συγχρόνως έδωσε και την πνευματική διάσταση επικαλούμενος μια φράση του Ίψεν: “Ο δρόμος της χάριτος είναι στρωμένος με την πέτρα της θυσίας”.
Μέσα μου βλέπω αυτά τα στοιχεία να κυριαρχούν στην ανάγκη της δημιουργίας του εικαστικού της έργου. Η Μαρία δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη στον πόλεμο που κάθε τόσο και κάπου ξεσπάει, κινούμενος από τα μεγάλα συμφέροντα των εξουσιαστών της γης. Δεν μπορεί να μένει αδιάφορη στην δυστυχία, τον φόβο, τον πόνο, τον θάνατο των αθώων. Είναι χαρακτηριστικό το κείμενο που συνοδεύει την πρόσκληση μιας από τις πολλές εκθέσεις της:
“την έκθεσή μου αυτή πάλι αφιερώνω
στη ζωγραφιά σου άνθρωπε
φτιαγμένη με το πινέλο βουτηγμένο
στα δάκρτυα και τον ιδρώτα σου
που στάζουν πάνω στην ατσάλιν παλέτα
για να μου βγάλουν το χρώμα το χακί.”
Η ζωγραφική της Μαρίας είναι απλή, λιτή. Χωρίς φτιασίδια και περιττά πράγματα. Εκείνο που την ενδιαφέρει είναι το μήνυμα να είναι απλό, κατανοητό, καθαρό. Γιατί η τέχνη της είναι τέχνη στρατευμένη. Έτσι στον άνθρωπο που υποφέρει βλέπει Εκείνον που έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο. Ένας Χριστός με το πρόσωπο των παιδιών της Παλαιστίνης που και σήμερα δολοφονούνται και που κραυγάζει ξανά και ξανά: “Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγατέλειψες;”
Αυτή η εγκατάλειψη διαπερνά όλο το έργο της Μαρίας Ορφανουδάκη. Ένα μεγάλο ερωτηματικό και μια μεγάλη απελπισία. Γιατί. Μια πολυετής και πολύπλευρη πορεία στην απελπισία. Κραυγή απόγνωσης. Κραυγές απόγνωσης. Κάθε τι που πονά μπαίνει στα κατάβαθα της ψυχής της, γίνεται ένα μαζί της και βγαίνει κραυγή αγωνίας και απελπισίας και πόνου. Κάθε έργο και μια κραυγή αγωνίας, απελπισίας και πόνου.
“Ακόμα μια φορά προσπαθώ να κάνω τη σπίθα της ψυχής μου χόβολη, τη στάχτη του χρόνου που περνά με το δαδί του νου και της καρδιάς μου, που φωτιά παίρνει μόνο από τη φλόγα της ματιάς και την αλήθεια αναζητά.”
Αυτά γράφει πάλι σε κάποιο προσκλητήριο εγκαινίων που για τη Μαρία είναι προσκλητήριο συνέργεσης, ευαισθητοποίησης και αγώνα. Και ακόμα κάτι περισσότερο νομίζω. Γέφυρα επικοινωνίας με τους άλλους. Αυτό είναι νομίζω και το κλειδί για να δούμε την Μαρία.
Ας είναι…….
Μιχαήλ Αγγελάκης (Ζωγράφος) 15-11-2000
π. Πρόεδρος Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου
… Στα χέρια της δεν κρατά τη δύναμη βομβών νετρονίου μα ένα πινέλο και χρώματα. Και ζωγραφίζει. Και μονολογεί «Ας ήταν μόνο πίνακας». Κι οι σκέψεις ξεχύνονται και γίνονται μολύβι καυτό και πηδούν… Κι άθελά τους πηγαίνουν εκεί: Στις ανθρωποσφαγές του Βιετνάμ, στη Χιλή… Και σου φέρνουν απόγνωση. Σαν τη δικιά της της Μαρίας Ορφανουδάκη της Χανιώτισσας που τώρα και κάμποσες μέρες στέλνει το δικό της μήνυμα «ΕΙΡΗΝΗ – ΑΓΑΠΗΣ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ…
ΝΕΑ 3 Μαΐου 1979
