…..Η Ορφανουδάκη λοιπόν πρόλαβε την εποχή της, πήδηξε πρώτη αυτή τα σκαλοπάτια, αυτά που ανεβαίνουν σήμερα οι άλλες γυναίκες.

Η δύναμη της Μαρίας είναι κάτι ξεχωριστό έχει ένα κόσμο μέσα της ατέλειωτο. Δίνει και την ψυχή της για τον φίλο της, δίνει τη ζωή της για την Ελλάδα και ειδικώτερα για την πατρίδα της την Κρήτη… Γι΄ αυτό άραξε εδώ, γι΄ αυτό έφτιαξε αυτό το υπέροχο δημιούργημα το εργαστήρι «ΕΙΡΗΝΗΣ» και γι΄ αυτό θα μείνει η μνήμη της όχι μόνο στην περιφέρεια, αλλά γενικώτερα σαν παράδειγμα προς μίμηση.

Η τέχνη της Μαρίας στη ζωγραφική επίσης είναι κάτι ξεχωριστό, δεν μοιάζει με τους άλλους ζωγράφους, έχει μια σφραγίδα δική της, ένα τρόπο δικό της να εκφράζει τα συναισθήματά της που δεν τόχουνε συνήθως οι ζωγράφοι.

Η Μαρία δεν αρνιέται τον ρεαλισμό και μέσα στο ρεαλισμό της, υπάρχει η μεγάλη η πλήρης ανθρώπινη αγωνία και ο πόνος. Γιατί η Μαρία πονάει. Είμαι βέβαιος ότι τα χαρούμενα λόγια της, τα χαρούμενα βλέμματά της, τα χαρούμενα λόγια της κρύβουν και ένα πολύ βαθύ πόνο. Πιστεύω πως ο πόνος αυτός προέρχεται από την αγωνία της για μια ΕΙΡΗΝΙΚΗ για μια Aνθρώπινη ζωή, τόδιξε και το δείχνει κάθε μέρα ,, Tης σφίγγω βαθειά το χέρι δυνατά και με απέραντη φιλία και αγάπη και την παρακαλώ να δεχθεί τον σεβασμό μου και την παραπέρα φιλία μου.»

6.8.1983

Μάνος ΚΑΤΡΑΚΗΣ