Μάριος Αγγελόπουλος

Δυστυχώς, ότι και αν θελήσει κανείς να γράψει για το παραγωγικό σου μεγαλείο, το τεράστιο, το καταπληκτικό, έχει ήδη διατυπωθεί από άλλους. Έτσι, αναγκαστικά αισθάνομαι ένας υπήκοος μιας πνευματικής βασίλισσας!

Γεια σου Μαρία αρχιδασκάλα της πανανθρώπινης, παναγήινης και εξωγήινης γλώσσας των άφωνων ματιών, που φλυαρούν με την εκφραστική τους πανγλωσσία!

Θα είναι η λάμα των απώτερων τελειοποιημένων γενεών…..

Σε θαυμάζω και υποκλίνομαι μπροστά σου. Ξέρεις να διαβάζεις τα μάτια. Πίστεψέ με λοιπόν γιατί αυτό λεν τα μάτια μου για σένα………πίστεψέ με…….

Υλοποίησες τη μαγεία της αγάπης και της καλοσύνης της χιμαιρικές φαντασίες σου τις έκαμες «χάντρα μάτια» που μιλούν, που ξαφνιάζουν. Στο αποδημητικό πέταγμά σου στάθηκες στο φαλακρό αφτέρωτο για ν΄απλώσεις τα δικά σου φτερά. Τα φτερά της ψυχής σου, της καρδιάς σου, της ουτοπιστικής και ονειροπόλας σκέψης σου. Να τριγυρνάς και να πεταλουδίζεις γύρω από την ουράνια φλόγινη πηγή, τον Ήλιο!…Στα ύψη στήλωσες το Καλλιτεχνικό σου ανάστημα και στους άγριους αγέρηδες υπόταξε και ημέρεψε το καλλιτεχνικό «εγώ» σου. Ιέρεια με σαράντα «πέτρινες» φωνές να βροντοφωνούν από κει ψηλά, σ΄ όλες τις γλώσσες τη Χριστοπρόφερτη παραγγελία «Επί γης ΕΙΡΗΝΗ» IN TERRA PAX!…

Ένας Δαβίδ με φουστάνια η «Μαρία Ορφανουδάκη» όχι να πολεμήσει με λεκτική σφεντόνα ένα υπερβάρβαρο Γολιάθ, αλλά με μια αβρή γροθιά, να γκρεμίσει το υπεργιγάντιο Αραράτ, κοκκάλων «αγνώστων στρατιωτών» που σκοτώθηκαν υπέρ πατρίδων…. Η φύση δε νικιέται όσο υπάρχει ήλιος στον ουρανό. Κι οι άνθρωποι θα ξαναγεννιούνται και τα καμμένα δέντρα θα ξαναφυτρώσουν. Κι εσύ πυργοδέσποινα της φτερωτής αφτερωσιάς, φτερωμένη Ιέρεια, που πέτρωσες και φύτεψες εκεί ψηλά τα άγια λόγια της φωνής του, θα επιζείς τις καθημερινές σταυρώσεις σου, που σίγουρα θα σου καρφώνουν τα καρφιά οι μοχθηροί αρνητές φθονεροί κι απάνθρωποι, πολεμόχαροι, πολεμοκάπηλοι, ιππότες του θανατηφόρου μίσους, όλοι αυτοί που θα άγγιζες με το απαλό σου χέρι του θεοδώρητου ταλέντου σου, αχάριστα θα σε πίκραναν.

Μαρία… Δεν μπορώ σε λιγοστές αράδες να σε υμνήσω. Είσαι ολόκληρη ένας ενσαρκωμένος ύμνος, τον περπατάς και τον λιβανίζεις αρωματίζοντας στο περπάτημά σου ζωντανούς και άψυχα.

Δεν μπορώ να συμπυκνώσω σε έναν απλό λακωνικό ορισμό γιατί έχεις ντυθεί ενδόσαρκα τα ακατάπληκτα, για μας τους εμπαθείς.

Μάριος ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ / Ιούνιος 1990

π. Πρόεδρος Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου