Άρθρα από “Τα ΝΕΑ”, “Το Βήμα”, “Ελευθεροτυπία” και “Γυναίκα” για το έργο της Μ.Ο.

 …. Πρόκειται για μια ζωγραφική που κατά κύριο λόγο βασίζεται στο συναίσθημα. Τα θέματά της, οι σφαγές, οι πόλεμοι, η πείνα, τα πάθη του ανθρώπου. «Το έργο τέχνης» λέει η Ορφανουδάκη «δεν φτάνει ν’ απευθύνεται μόνο στις αισθήσεις. Πρέπει να προκαλεί σοβαρές αντιδράσεις σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ορισμένοι κραδασμοί στο πνεύμα δέκτη του θεατή»…

Περιοδ. «ΓΥΝΑΙΚΑ» 7 Ιουνίου 1977

Επίκαιρη όσο ποτέ, με τον γιορτασμό του «Έτους του Παιδιού» η ζωγράφος Μαρία Ορφανουδάκη, μια και όλα της σχεδόν τα θέματα έχουν κέντρισμα το παιδί σ’ όλον τον κόσμο… Αλλά και τα θέματα όλου του έργου της εντοπίζονται σε κεφάλια που «καταγγέλλουν» Γυναίκες, γέροι, παιδιά… …. Την απόγνωση προσβάλλει και όπως λέει η ίδια δεν πρόκειται να σταματήσει να κάνεια αυτά τα μαρτυρικά πορτραίτα αφού αυτά καθαυτά καθορίζουν την εποχή μας…

«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» 21 Φεβρουαρίου 1979

…. Γενικότερα μας είναι αδύνατο ν’ αναλύσουμε όλο το έργο της Ορφανουδάκη. Μόνο στο σύνολο του μπορούμε να το κοιτάξουμε, σαν τη φλογερή εξομολόγηση ενός σπάνια προικισμένου ανθρώπου που ανοίγοντάς μας την ψυχή του, άλλοτε χλευάζει, άλλοτε μιλάει τη γλώσσα μας ατέλειωτης τρυφερότητας κι άλλοτε ξεστομίζει τις πιο φρικτές κατάρες.

Κι εκεί που νομίζεις πως είπε όλα όσα είχε να πει, έρχεται πάλι να σε ξαφνιάσει με κάτι ολότελα καινούργιο.

1979 – ΤΟ ΒΗΜΑ

…. Στα χέρια της δεν κρατά τη δύναμη βομβών νετρονίου μα ένα πινέλο και χρώματα. Και ζωγραφίζει. Και μονολογεί «Ας ήταν μόνο πίνακας. Κι οι σκέψεις ξεχύνονται και γίνονται μολύβι καυτό και πηδούν… Κι άθελά τους πηγαίνουν εκεί: Στις ανθρωποσφαγές του Βιετνάμ, στη Χιλή… Και σου φέρνουν απόγνωση. Σαν τη δικιά της της Μαρίας Ορφανουδάκη της Χανιώτισσας που τώρα και κάμποσες μέρες στέλνει το δικό της μήνυμα «ΕΙΡΗΝΗ – ΑΓΑΠΗΣ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ…

Τα ΝΕΑ 3 Μαΐου 1979